Ze kwam bij mij in het atelier, een opgewekte kordate vrouw van rond de 60.
Ze wilde graag een schilderij bij mij maken. Lang geleden zijn er gebeurtenissen geweest die haar nu nog steeds zwaar liggen. Daar wil ze over schilderen, dat zou ze zo graag een plekje willen geven.
Zo’n 30 jaar geleden heeft zij twee keer een miskraam gehad. En twee keer mocht zij niet voelen wat ze voelde. Het verdriet, het gemis, de pijn in haar hart om haar kindjes, het mocht er niet zijn. Ze ging door, ze moest door met haar leven. Maar nu, zoveel jaren later, knaagt het nog steeds. En dat is waarom ze nu hier in het atelier is. Om te schilderen. Om recht te doen aan haar verdriet, haar pijn en gemis, maar ook recht te doen aan die twee kleine mensjes. Want zei ze, ik weet waar ze nu zijn. Ze zijn ons voorgegaan, ze zijn daar al in de hemel en daar is het goed.
We hebben samen gepraat en toen is ze gaan schilderen. Haar twee kindjes die ze nooit gekend heeft, zij kregen een plek, een ereplaats. En haar andere twee kinderen, haar schoonkinderen, haar kleinkinderen en haar man en zijzelf kregen ook een plek op het schilderij.
Alles omvattend door de Liefde.
Het heeft deze vrouw erkenning en rust gebracht.
Het schilderij ging mee naar huis. Het krijgt een plek.
En haar verdriet en pijn, het mocht er zijn. Ook dat heeft nu een plek.
Evenals die twee kleintjes, zij hebben in Liefde een plek gekregen.
